MY I ZIMBABWE

Pan premier razem z Panią minister S. Z. (podobno po wyborach zostanie sekretarką w biurze prezydenta) odnieśli kolejny sukces na arenie międzynarodowej.
OBWE zamierza przysłać obserwatorów na październikowe wybory. Jak do kraju Trzeciego Świata o podejrzanej konduicie.
I słusznie: nasza nadzieja w tym, że zagranica zechce nam pomóc, jak wtedy, kiedy trzeba było obalić komunizm i przywrócić demokrację.
Sympatia, jaką - dzięki Panu premierowi, Panu prezydentowi i Pani Minister Spraw Zagranicznych - cieszy się Polska na arenie międzynarodowej, da się tylko porównać z sympatią, jaka otacza Zimbabwe Roberta Mugabe, jeszcze kilkanaście lat temu oaza spokoju i względnego dobrobytu w Afryce.
Ale wszelkie doniesienia o katastrofie w postrzeganiu Polski pan premier zbywa: "to nieprawda. Wszystko dlatego, że nie zweryfikowaliśmy elit po 1989 r.".

Cóż - każdy okupant rozpoczyna od niszczenia elit okupowanego kraju: bez nich kontrola nad podbitym narodem jest dziecinnie prosta...

W Norymberdze sądzono niewłaściwych ludzi. Niewłaściwych ludzi rozstrzelano i powieszono za nogi na Piazzale Loreto w Mediolanie.
Oglądam archiwalne filmy. Kamera koncentruje się na twarzach Mussoliniego i Hitlera podczas ich wspólnych podróży najpierw po Niemczech, potem po Włoszech.
Oglądam filmy po raz drugi i patrzę na tło.
W tle tłumy.

Machacie rękami przy drogach, wiwatujecie na stacji w Hanowerze, karnie ustawiliście się w czworoboki na stadionie w Norymberdze.
Stoicie też pod udekorowaną wiązkamim (fasci) i swastykami Santa Maria del Fiore. Z dzwonnicy patrzy Giotto, Lorenzo Ghiberti patrzy z Bramy Raju, a wy wiwatujecie. Podnosicie rękę w faszystowskim pozdrowieniu. W powietrzu czuć entuzjazm.

Gdyby to was osądzono w Norymberdze, może dzisiaj byśmy się tak was nie bali.
Bo wróciliście.